O bir Peygamberdi. maddi cihetiyle ashabının huzurunda görünse de her an Rabbiyle başbaşa idi.
Gönlü her an ötelere açıktı o aynı zamanda alemlere rahmet olarak gönderilmişti. Onun rahmeti şefkati, sevg,s, elbette ki kendi tabiri ile " İslam fıtratı üzere" olan çocukları da kapsıyordu. Her an Rabbinin hitabına maruz ve huzurun vakalarını taşır olduğu halde sonsuz tevazuu ile çocuklara muhattap olabiliyordu. O öyle bir Rasuldü ki; Bir gün Hz. Peygamber ( sallallahu aleyhi vesellem) torunu ümame sırtında olduğu halde mescide girmiş ve namaza durmuştu. Rükua gittiğinde düşmemesi için torununu yere bırakıp, kalkınca yeniden kaldırıyordu. Diğer torunları Hasan ve Hüseyin de secdede iken Peygamber Efendimiz'in( sallalahu aleyhi vesellem) sırtına çıkar ve Nebi( sallallahu aleyhi vesellem) onlar düşmesin diye secdesini uzatır, ayağa kalkıncada eliyle tutardı. Hatta hutbede iken bile minberden inerek torunu Hasan'ı kucakladığını ve yanına aldığını sahabiler naklederler.
0 yorum
Yorum Gönder